วิศวะปี 3 & คุณหมอปี 2

วิศวะปี 3 & คุณหมอปี 2

《 JackBam MarkJin 2Jae 》

By ลาลูน

บทนำ

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

  แบมละสายออกจากหนังสือเรียนที่กำลังอ่าน เพราะเสียงที่ประตูดังขึ้น

เค้าจึงลุกไปที่ประตูเพื่อส่องดูตรงช่องตาแมว ที่หน้าประตูมีผู้ชายที่ใบหน้ามีรอยช้ำรอบดวงตา 

ริมฝีปากมีเลือดไหลซึม ทรงผมชี้ฟูยุ่งเหยิง

แบมเห็นเท่านั้นก็ตกใจ รีบเปิดประตูห้องออกไปถามอาการเค้าทันที

แอ๊ดดดด

"มีอะไรให้ช่วยไหมครับ?" เค้าพยักหน้าก่อนจะส่งกล่องใสๆ สีเหลือง

"ช่วยทำแผลให้ผมทีครับ" แบมก้มมองกล่องยาที่เค้าส่งมา มันเป็นกล่องยาที่เอาไว้ถวายพระ

"กล่องยาถวายพระไม่มียาสำหรับแผลสดหรอกนะ ในกล่องแบบนี้มีแต่ยาแก้หวัดเท่านั้น รอแปปนะ"

แบมรีบหันกลับไปหยิบกล่องยาที่อยู่ตู้

จัดเตรียมอุปกรณ์สำหรับทำแผลมาครบแล้วรีบเดินกลับมาที่ประตูห้อง คนที่มาเคาะเรียก

เค้าลงไปนั่งกับพื้นแล้วกุมท้องไว้

"นาย! เจ็บท้องเหรอ?" แบมย่อตัวลงยื่นมือเค้าไปแตะที่ไหล่คนตรงหน้า

"ครับ มันจุกหมอแต่เดี๋ยวก็หาย" แบมชะงักที่คนมาขอความช่วยเหลือเรียกตัวเองว่าหมอ

"เป็นแค่นักศึกษาแพทย์เองครับ"

"นั่นแหละ เดี๋ยวก็เป็นหมอแล้ว" แบมอมยิ้มเล็กๆ กับคำพูดที่บอก 'เดี๋ยวก็เป็นหมอแล้ว'

ความฝันทั้งหมดของแบบในตอนนี้คือ การตั้งใจเรียนให้จบเพื่อจะได้เป็นหมอ

และได้ดูแลครอบครัวอย่างที่ฝัน พอมีใครพูดว่าจะได้เป็นหมอแล้วขึ้นมา แบมก็ยิ้มรับอย่างชอบใจ

"ไอ้แบม! ใครเป็นไรวะ?" เสียงที่ดังขึ้นตรงทางเดิน แบมหันไปมองทันที

"คือ.. คนนี้เค้า"

"เอ้า! พี่แจ็คสัน! ไปโดนไรมาวะพี่" แบมก้มมองคนตรงหน้า

แจ็คสัน? 

"โดนกระทืบ!" น้ำเสียงของแจ็คสันที่ตอบกลับออกแนวไม่พอใจสักเท่าไร

"ตอนไหนวะพี่? เมื่อกี้ผมยังเห็นพี่"

"โอ้ยยยยย! เจ็บปาก.." แจ็คสันร้องขึ้นมาดังลั่นเอามือแตะที่ริมฝีปากตัวเองแล้วจ้องหน้าแบม

"ไม่ต้องร้องๆ เดี๋ยวคนอื่นจะด่าเอาเสียงดัง ขอดูแผลหน่อย" แบมจับเข้าที่ใบหน้าของเเจ็คสันเงยขึ้นเพื่อดูแผล

ก่อนจะหันไปหาถุงมือมาสวม 

แจ็คสันอมยิ้มก่อนจะพยักหน้าเบาๆ เค้าละสายตาจากแบม

หันกลับไปมองยูคยอม เดือนมหาลัยรุ่นน้องของเค้าปีก่อน แจ็คสันทำตาดุใส่ยูคทันทีที่สบตากัน 

เพียงเท่านั้นยูคยอมก็เข้าใจทันทีว่าแจ็คสันมานั่งให้แบมทำแผลให้เพราะอะไร แต่! ความที่ยูคเป็นเพื่อนสนิทแบมและเป็นคนกวนๆ เค้าคิดแผนแกล้งแจ็คสันออกทันที

"ตัวเอง ตัวเองงง ไม่ต้องเดี๋ยวเค้าทำแผลเอง ตัวเองไปแต่งตัวให้มันดีๆหน่อย" ยูคยอมพูดขึ้น

ทำเอาแจ็คสันและแบมหันไปมองด้วยอาการตกใจ

แบมมึนงงว่ายูคทำไมถึงเรียกแบมว่า 'ตัวเอง' แล้วยังจะมาไล่ให้ไปแต่งตัวใหม่อีก?

แจ็คสันหน้าถอดสีเงิบไปทันที 

ยูคยอมเดินเข้ามานั่งระหว่างแจ็คสันกับแบมทันที เค้าส่งถุงที่มีข้าวมันไก่ให้แบมถือ แล้วดันแบมเข้าไปในห้อง

ปิดประตูลง

ปึง!

"จีบเพื่อนผมเหรอ?" ยูคยอมเปิดประเด็นโดยทันที

"กูจะไม่ตอบคำถามมึง มึงต้องตอบของกูก่อน!" แจ็คสันกดเสียงต่ำลง

"เอ้า! ได้ดิว่ามา?" ท่าทางของยูคที่กวนประสาททำให้แจ็คสันหงุดหงิด

"ไหนมึงบอกกูที่ร้านเหล้าเมื่อคืนว่าแบมโสด? ละการที่เรียกตัวเองของมึงคือไรสัสยูค!" แจ็คสันขยับตัวให้นั่งท่าถัดพิงหลังเข้าที่กำแพง ในใจเค้าคิดว่า..

ถ้ายูคโกหกเค้าเรื่องที่แบมโสด

เค้าจะถีบยูคให้หงายท้องเลยทีเดียว แต่ยูคยอมกลับยิ้มหวานผสมกับหัวเราะเบาๆ

"ก็โสดไง ผมไม่ได้โกหกพี่นะ" แจ็คสันยกแขนขึ้นมากอดอกแล้วจ้องยูคอย่างหาเรื่อง

"แล้วที่มึงเรียกตัวเองอ่า?! ตอบเร็วๆก่อนกูต่อยปากมึง" 

"ฮ่าๆ ตลกว่ะ ตกหลุมรักหมอสินะ ผมอยากเห็นอาการพี่เลยแกล้งเรียกแบมมัน" ยูคยอมนั่งหัวเราะแจ็คสันไม่หยุด

"กูไม่ตลกกับมึงนะ หมอแบมจะทำแผลให้กูอยู่แล้ว มึงเสือกเข้ามาทำไม!" 

"ฮ่าๆ ฮ่าๆ ถามจริงนะพี่ เมื่อกี้ผมยังเห็นพี่นั่งกินข้าวอยู่กับพวกพี่มาร์คอยู่เลย ทำไมถึงโดนต่อยหน้าบวมแบบนี้อ่า?" 

แจ็คสันถอนหายใจ แล้วเค้าก็กระชากคอเสื้อยูคยอมเข้าไปกระซิบ

เค้าเล่าเรื่องความเป็นมาและแผนการทั้งหมดที่วางไว้กับมาร์ค แจ็คสันนั่งขอร้องให้มาร์คต่อยเค้าที่หน้า

เพื่อปากจะได้แตกและพอเป็นแผลก็จะมาให้แบมทำแผลให้

มาร์คปฏิเสธเสียงแข็งว่าจะไม่ทำเด็ดขาด แล้วพูดให้แจ็คยกเลิกความคิดบ้าๆซะ ไม่ว่ายังไงแจ็คสันก็ไม่เปลี่ยนใจกับแผนนี้ เพราะการจีบหมอแบมเป็นที่ลือกันไปทั่วมหาลัยฯ ว่าจีบยากมากๆ

หมอแบมจะไม่ยอมคุยกับใครง่ายๆ ยิ่งรู้ว่าคนที่เข้ามาให้ทางจีบยิ่งไม่สน

ซื้อดอกไม้ให้ ซื้อตุ๊กตา ชวนไปกินข้าวดูหนัง หมอแบมจำหน้าคนพวกนั้นแล้วหนีหน้าตลอด และการที่แจ็คสันมาให้แนวเจ็บแบบนี้เพื่อให้มารักษาแถมแบมยังช่วยและคุยด้วยถือว่ามาถูกทาง

"กูอ้อนมันอยู่นานมาก มันก็ไม่ทำกูเลยบีบก้นแม้ง แม้งหันมาต่อยเลย สวยงาม!" ยูคนั่งอ้าปากค้างกับการจีบที่ลงทุนเจ็บตัวแบบนี้ ยูคยอมลุกขึ้นแล้วเคาะประตูห้องแบมทันที

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

"แบมเว้ย แบม ออกมาหน่อยดิมึง" ยูคยอมหน้านิ่งๆ แล้วเคาะเรียกแบมไม่หยุดจนแบมเปิดประตูออกมา

แอ๊ดดดด

"ว่าไงมึง" แบมเปลี่ยนเสื้อเป็นที่เรียบร้อย จากที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโตกับบ็อกเซอร์สั้น ก็เป็นเสื้อยืดกางเกงนอนขายาว แจ็คสันเห็นที่แบมเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ถอดหายใจ ยูคหันมองแจ็คละก็ยิ้ม

"ทำแผลต่อที หิวข้าวไม่ไหวแล้ว" ยูคดึงแขนแบมให้ออกมาจากในห้อง ก่อนที่ตัวเองจะเดินสวนเข้าไปในห้องแบมและปิดประตู

"อะไรของมันวะ?"

"โอ้ยยย หมอออ ช่วยผมทีเถอะ.. ไอ้หมอยูคมือหนักสุดๆ มันเกือบฆ่าผมตายแล้ว" แจ็คสันรีบทำตัวงอเป็นกุ้ง ร้องเรียกหมอแบมให้ช่วยทันที ถึงใจเค้าจะหงุดหงิดที่หมอแบมเปลี่ยนชุดออกมาก็เถอะ

"ได้ๆ"

แบมรีบจัดการทำแผลให้แจ็คสันโดยทันที

เช็ดแผล ทายา แปะพลาสเตอร์ แจ็คสันได้มองแบมใกล้ๆเป็นครั้งแรก เค้าไม่ละสายตาไปไหนเลย

กลิ่นตัวหอมๆ ที่เหมือนกันกลิ่นแป้งเด็ก มือนุ่มๆถึงแม้จะอยู่ภายใต้ถุงมือก็เถอะ

สายตาของหมอแบมตั้งใจในการทำแผลมาก จนแจ็คสันคิดว่าอยากโดนมาร์คต่อยสักล้านครั้ง จะได้มาหาหมอแบม

"เอ๊ะ? ทำไมแผลที่ปากก็ไม่ลึกแล้วเลือดอะไรขนาดนี้" แจ็คสันสะดุ้งทันที เค้าเอาน้ำหมูแดงในจานข้าวมาทา

"อะ อ่อออ ผมเป็นคนเลือดไหลง่ายมากๆ เป็นแผลนิดหน่อย เลือดก็ไหลออกมาอย่างกับน้ำตกเลยนะครับ"

"หรอ กลิ่นเลือดนายแปลกๆนะ มันเหมือนนึกไม่ออก แต่ชั่งเถอะ..แบบนี้นายต้องระวังอย่าให้เจ็บตัวอีกนะ" 

"ครับ ถ้าาา แผลมันเกิดบวมขึ้นมา.. มาเรียกให้ช่วยดูให้หน่อยจะได้ครับ?" 

"ได้สิ ว่าแต่..ห้องอยู่ไหนหรอ" 

แจ็คสันส่ายหน้าทันที เค้าชี้นิ้วไปที่ห้องฝั่งตรงข้ามกับห้องแบม

แบมตกใจจนหยุดเก็บของแล้วเงยหน้าไปมองแจ็คสัน

"แจ็คสันที่เป็นเดือนมหาลัยเมื่อ 2 ปีก่อน อยู่คณะวิศวะใช่ไหม?" แจ็คสันหัวใจพองโตเมื่อแบมรู้จักเค้า

"ครับ ผมเอง" 

"ยูคคคคค ไอ้ยูคคคค เปิดประตู เปิด!!!"

แบมรีบลุกและเคาะเรียกให้ยูคเปิดประตูห้อง

เคาะเรียกแบบคนหวาดกลัวอะไรบางอย่าง แจ็คสันรีบลุกขึ้นอย่างมึนงงว่าหมอแบมของเค้าเป็นอะไร?

"เดี๋ยวๆ หมอใจเย็นๆนะครับ"

"ฮืออออ เปิดสิวะ!!!" แบมทุบประตูดังลั่น จนยูคต้องเปิดประตู

ยูคถือจานข้าวมันไก่ทำหน้าเรียบเฉย

แบมดึงยูคยอมให้ออกมาจากห้อง แล้วแทรกเข้าไปปิดประตูทันที

ปึง!

"คืออะไรวะเนี่ย?" แจ็คสันงงกับท่าทีของแบมมากๆ

"ไม่มีไรหรอกพี่แจ็คสัน มันเป็นโรคกลัวเด็กวิศวะ ผมไปนะ" แจ็คสันคว้าเสื้อยูคยอมแล้วลากเข้าห้องเค้าทันที

"กลัวเด็กวิศวะเพราะ?" 

"เออดีวะ ชีวิตกู..แดกข้าวมันไก่เปลี่ยนบรรยากาศตั้ง 2 ที่" ยูคเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวของแจ็คสัน 

"ไอ้!"

"นี่! พี่แจ็คสัน พี่แน่ใจใช่ไหมว่าจีบแบมมันจริงๆ ผมถามความรู้สึกพี่ก่อน..ถ้าพี่ไม่แน่ใจผมจะไม่บอกเรื่องนี้เด็ดขาด!"

แจ็คสันนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับยูคยอมและเงียบไปสักครู่

เค้าพยักเค้ารับสิ่งที่ยูคถาม

"สัญญาในนามของเดือนมหาลัยและลูกผู้ชายตัวจริงของคณะวิศวะ ถ้ารู้แล้วห้ามบอกใคร" แจ็คสันเริ่มใจคอไม่ดี

"เออ! สัญญา"

"ดี! แฟนเก่ามันเป็นเด็กวิศวะคบกันนานพอควรก็หักอกมันไปมีคนอื่น มันเสียใจมากๆ เพราะเป็นแฟนคนแรก 

แบมมันเลยโคตรกลัวเด็กวิศวะ กลัวอกหัก กลัวช้ำใจแล้วไม่รู้เป็นห่าอะไรมหาลัยเราเนี่ย เด็กคณะพี่มาจีบมันเยอะชิป แต่ละคนก็มาแบบเถื่อนๆ จีบแบบรุนแรงมันก็ยิ่งกลัว" 

"มันก็ไม่ทุกคนที่เถื่อนนะเว้ย แค่เป็นแนวตรงๆ" แจ็คสันรีบแก้ต่าง

"พี่ชินไง พี่เจอทุกวันอ่า พวกผมเรียนหมอก็มีแต่นิ่งๆ จะฮาก็ตอนเมา" 

"อืมมม คงจริง.."

"พี่รู้ไหม..ตอนเลิกกันแฟนมันยังฝากลูกน้อยไว้ในท้องมันอีกคน พอคลอดบ้านแฟนมันก็เอาไป บอกมันยังเรียนไม่จบจะเอาปัญญาไหนเรียนลูก รู้แบบนี้..พี่จะยังจีบมันอีกไหม" แจ็คสันทำหน้านิ่งใส่ยูคยอม

เรื่องที่ยูคพูด.. ทำแจ็คสันดูเกิดอาการเครียด

สีหน้าบงบอกว่ากำลังคิดหนัก ยูคยอมนั่งกินข้าวรอฟังสิ่งที่แจ็คสันจะตอบเงียบๆ เรื่องแบบนี้

เป็นการท้าพิสูจน์ความจริงจังได้ในระดับที่เยี่ยมยอด

"จีบ!"

"เฮ้ย! เอาจริงดิ

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ฝากฟิคของลาลูนด้วยนะคะ

แท็กฟิค #วิศวะปี3กับคุณหมอปี2